Estampado vertical

É un pouco rara esta tea porque o estampado vese moi vertical, verdade? Se non chego a fixarme teríaa cortado ó revés.

Sempre que lle digo que quero sacar unha foto da roupa ábreseme así de brazos, debe ser para que se vexa ben :D

Merquei unha agulla dobre de 4mm e useina nesta camisola, a verdade é que os remates quedan moi profesionais, pero creo que me gustan máis cos zig-zags de sempre. Ademáis non acabei de pillarlle o punto, para que quedasen as puntadas con elasticidade suficiente tiven que poñer a tensión do fío case ó máximo porque senón o fío inferior quedaba prácticamente recto. Non sei se era polo tipo de tea, ou se hai algún truco que eu non sei.

O patrón é a raglan Naii e as teas son as dúas do acopio de verán en tendas locais. Xa vos dixen que tiña que amortizalas, non?

Branco-gris-amarelo

Odio as prendas brancas. Imaxino que non son a única á que lle pasa que as camisolas brancas se estrean na primeira posta con algún tipo de mancha que non dá, ou que acaban tendo os puños dunha cor indeterminada que pouco ten que ver co branco. Ou as toallas, como unha cunha mancha laranxa de non se sabe que que non conseguín quitar con nada, ou as outras, que semella qe están sempre sucias aínda que estean recén lavadas. Se eu fose a única non habería tantos anuncios intentando vender cousas para branquear todo.

Eu non son de usar produtos, porque non me parece ético contaminar seguido só para que a roupa se vexa radiante, como moito frego con xabón e poño a clarear... pero pode pasarme como ese pantalón da Z que saquei o venres á herba e do que acabo de lembrarme agora mesmo (auch  >.<), de feito iso é o máis habitual.

Así que o outro día decidinme a usar un tinte que mercara hai tempo para rexuvenecer a sudadeira negra do Moucho e con ela metín un chaleque e un par de toallas brancas-gris-amarelas, unha delas a famosa da mancha laranxa.

O challeque foi un fiasco, era en cor marrón clara e saiu marrón grisáceo, a manchas, e cun talle menos.
As toallas con ese gris azulado gañaron dezmil puntos!
A sudadeira saiu negriña negriña que dá gusto vela,... pero o Moucho aínda non a probou. Témome o peor.

Si, seino, os tintes non son moi ecolóxicos que digamos, pero só se usan unha vez e permiten alongar a vida útil da roupa, así que eu creo que compensa.

Agora teño en mente algunhas camisolas das nenas e outras toallas pero quería probar a cambiar de cor, cun verde ou así, pero teño que mirar noutro sitio porque onde merquei este só había negro, azul marino e marrón.

 Vós usades tintes para a roupa? Algunha recomendación?

Pequeno avance

Só quedaban cinco cadrados da colcha a semana pasada e agora aínda quedan catro. Como non dei sacado máis tempo para coser o que fixen foi adiantar na seguinte fase e recortar os cadrados. Dá un gusto velos todos curiosiños e do mesmo tamaño!

O mellor disto é cando podes poñerte a xogar con eles e facer distintos deseños. Estes cadrados son log cabin quarters e están feitos de maneira que o que sería o centro do log cabin, e que está nunha esquina, sempre é rosa, esta idea xurdiu dos quilts tradicionais nos que o centro do log cabin era vermello para simbolizar o corazón da casa e a familia, e logo adapteino ó gusto da destinataria. Ese primeiro cadrado rosa pode ser claro ou escuro e logo levan dúas franxas de cores escuras e claras alternando segundo a intensidade do primeiro cadrado.

Esa foi a idea coa que comecei a facer o quilt, para xogar coa intensidade da cor ou co "volume" en inglés. Fixera incluso uns debuxiños nunha libreta xogando cos cadros para ver como quedaban e decidírame por un deles, pero claro, logo na realidade as cousas vense diferentes. Xa probara hai tempo con menos cadrados e cambiara o meu deseño orixinal por un en zig zag que me sorprendeu aparecendo.

Tiña outras fotos pero a cámara quedoume na casa de miña nai, así que déixovos as fotos que fixen co móbil.

Una foto publicada por Tartaruga (@tartarouchos) el Nov 11, 2014 at 8:59 PST

Una foto publicada por Tartaruga (@tartarouchos) el Nov 11, 2014 at 9:00 PST

Una foto publicada por Tartaruga (@tartarouchos) el Nov 11, 2014 at 9:03 PST

Una foto publicada por Tartaruga (@tartarouchos) el Nov 11, 2014 at 9:05 PST

Una foto publicada por Tartaruga (@tartarouchos) el Nov 11, 2014 at 9:07 PST

Una foto publicada por Tartaruga (@tartarouchos) el Nov 11, 2014 at 9:08 PST

Una foto publicada por Tartaruga (@tartarouchos) el Nov 11, 2014 at 9:10 PST

Non quería que saíran eses recadros todos, pero imaxino que non é posible evitalo copiando o código de instagram...

Agora con imaxes pódovos explicar mellor. A miña idea inicial era a número 5, e a sorpresa do zigzag é a número 7, que tamén parece ser a que máis gustou no instagram. E a número 1, que a min non me chama nada, tamén gustou bastante, é curioso isto dos gustos, non? O único que me bota para atrás da número 7 é que os centros rosas desaparecen e quedan diluidos. 

E igual aínda sigo xogando un pouco máis cos cadrados, que quedan moitas combinacións posibles por facer.

Ah, a colcha será de 6x6 cadrados, así que non están todos aí, só unha mostra. Que vos parecen?

Unha cama para Galla

Ás veces quédannos na cabeza pequenas cousas, ás veces imaxes de cousas que nos gustan ou que arelamos. Eu teño na cabeza moitas imaxes de cans deitados nas súas camiñas brandas, e moitas concretamente do corgi do blogue Posie gets cozy deitado en multitude de preciosos, doces e delicados quilts dos que fai a súa dona (neses momentos non penso en cando vén de pasear cheo de lama, claro, só nas imaxes idílicas coma esta, esta ou estoutra, e das que hai moitas polo blogue adiante).

Galla anda preto dos 12 anos, e aínda que está coma unha rosa, quitando que o Moucho non a pode levar con el correr porque volve coxeando, cousa que lle pasaría a calquera ser vivo normal; pero dende hai un tempo ten o peito pelado e un callo bastante grande nunha das súas patas de estar deitada sempre en duro. Pero calquera cousa que lle poñamos acaba sempre en anaquiños. Sei que debería deixarlle algo para cando se pon nerviosa, pero só lle gustan os ósos de coiros, que lle duran media vez.

Hai un par de semanas pensei que atopara a solución: merquei un anaco de lámina de pvc desta de poñer no chan e debaixo metín unha colchoneta de escuma da que se desfixo algún dos meus veciños eses días... non durou nin unha semana, a lámina é dura, pero ó ter debaixo algo brando a súa resistencia mermou e rematou así.

Non sei se podedes apreciar a "raja" no chan por onde sacou o colchonciño.

Un desastre. Outra vez.

Decidinme a aproveitar os anaquiños a facerlle unha cama convencional con eles, así que cos dous derradeiros anacos dos mostrarios fixen a súa camiña nova, que á media hora, recén colocada, víase así:

Polo menos xa tiña onde pousar eses osiños todos. 

Esta é unha foto de onte, exactamente tres días despois da anterior...

Así que nada, agardarei a que desapareza esta tamén e farei un último intento metendo unha alfombra debaixo do chan... e non se me ocorre máis nada.

Tereime que conformar coas imaxes de gatos deitados en cousas moles. Parece que por aquí xa empezan a ser algo amiguiños. 

Encántame cando se poñen rosquillas :)

Só quedan cinco!

A semana pasada púxenme a facer un dos cadros da colcha que comecei para a L hai dous anos, e de súpeto vin a luz ó final do túnel. Dos 36 cadrados que tiña que facer xa "só" quedaban 12. Entón ocorréuseme pensar que igual podía conseguir tela rematada para o seu aniversario.
Durante a semana pasada fixen outros sete, así que só restan cinco cadrados, e 15 días... se o penso moito sei que non me vai dar tempo, queda facelos, recortalos, unilos, poñer outra capa de boata máis, poñer a traseira, reacolchar e poñer o bies. Así que o que fago e tirar para adiante con ilusión, coa vista posta no obxectivo final e non pensar, só facer, así é como se conserva a esperanza, non pensando ;D

 

Tan animada me atopo que ata me atrevín a rebuscar entre as posibles traseiras e sacalas do armario. Cando a teña rematada (en nada, vamos) cóntovos máis cousiñas da idea desta colcha.

Imos aló!

Raias

E unha nova, de raias.
Este patrón ten un fallo que xa constatara ó coser as anteriores camisolas e é que, polo menos no talle 2, as mangas son máis grandes que a sisa do cropo, así que nas anteriores simplemente as fixen máis estreitas na sisa para que cadraran, pero desta vez, que vin que a tea era moi elástica, dixen eu: "igual é que está feita para estirar a tea... como é unha camiseta apretadiña, pois seguro que o patrón pide tea de punto con elastano e por iso non cadran". Bueno, pois agora xa sei que non, que non cadran porque está mal, e que non se poden estirar as teas para facelas cadrar porque volean.

Ademáis quedoume un pouco longa nas mangas, pero deime conta cando estaba cosendo o segundo puño, de que non cortara o borde da tea, así que deben ter polo menos centímetro e medio máis do que lles corresponde...

Por que teño tan poucas veces a sensación de que algo quedou BEN? Sempre hai algún fallo nalgures.

Aquí tedes ó B. facendo unha das cousas mellores do mundo mundial, que é saltar na cama mentres eu intento facela, porque si, mamá, logo de 8 anos sen facer a cama, dende que no verán decidín que as nenas se responsabilizasen de facer cadansúa, eu non tiven máis remedio que dar exemplo. E iso é que nos pasa ás nais e que fai que ás veces parezamos moi responsables a ollos d@s fill@s.
E a súa verdadeira mellor cousa do mundo mundial que é: meterse no oco que hai entre os dous colchóns que temos pegados :)

Pero non todo é malo, dúas cousas que me gustan da camisola: como se xuntan as raias nos ombreiros, e ese punto de zigzag enorme no baixo.

A tea merqueina en telas.es aproveitando que pedía para un encargo, e pensando facer unhas mallas para min, pero é tea de camiseta, e aínda non teño moi claro que vaia usala para iso porque non me parece que sexa resistente abondo.
Os puños son dun retalliño que teño de hai anos dando voltas pola casa.
O patrón é de novo a flashback skinny tee en talle 2.

Unha de monos surfistas

Camisola, digo. É o que ando a coser últimamente, porque é do que andamos máis faltos.
O malo de ter tres nenos é que sempre parece que coses pouco. Fixen unha para a Z., dúas para a L. e tres para o B., e ningún deles está sobrado.

Agora falta que poida facerlles fotos con elas postas para volas amosar.

O patrón é a flashback skinny tee en talle 2 anos e as teas do meu acopio de verán nas tendas locais.

Buh!

Si, o Samaín xa pasou, e este ano que o tiña esquecido e bastante dado de lado acabei decorando dúas cabazas, desfrazándome e ata facendo unha larpeirada de última hora para levar ó cole.

As pantasmas son uns merengues que atopei facendo unha busca en google e que resultaron ser sinxelos, rápidos e por riba tiña todos os (poucos) ingredientes na casa. Bueno, o cremor tártaro non. Non sabía nin o que era nin para que valía, pero (outra vez google), soproume que podía sustituirse por outro ácido, e eu tiña eses sobriños de gasificante para facer biscoitos que vén separado en dous sobres. Pois iso usei, e xa vos aclaro que é para que ó merengue non lle pase o que lle pasaba sempre a miña nai cando decoraba as tartas con el e se "desmontaba".

E de paso estreei a miña pistola para galletas do Lidl, mercada pensando en facer galletas máis a miúdo sen ter que amasar, estirar, cortar, colocar na bandexa,... para iso aínda non a usei, pero moloume moito facer os churriños das pantasmas! A receita de Tía Alia tédela aquí.

E, xa para rematar, aínda que non ten moita relación voulla sacar. Cando vimos a súa foto na web da protectora, miña nai dixo que parecía un demo, e logo resultou que esta gatiña de capa carey (tartaruga!) foi a primeira de todos os minigatiños que veu saudarnos ó B. e a min nada máis entrar velos. Neve xa non está connosco :( e este demo, que é boísimo, foi bautizada coma Noite e agardamos que nos faga compaña a nós e a Xeo por moito moito moito tempo.