+ (máis) rematada!

Por fin!!! Por fin fago as fotos, porque rematada estaba dende hai un par de meses. Coma sempre, intentaba ter unhas fotos chulas, pero vendo que o momento de sacala da casa pasear coa cámara de fotos e os nenos non se producía... ó final un día que o Moucho estaba fora na horta traballando pedinlle que ma aguantara un minutiño e saqueille un par de fotos. O fondo non é o que quixera, pero vese, non?

Faláravos desta colcha hai tempo noutra entrada e o quilt que me serviu de inspiración foi este de Red Red Completely Red. Pero omo vedes ó final fixen modificacións: as miñas cruces son máis grandes, están todas organizadas en filas en colunas ben aliñadas, utilicei o verde e o negro xunto cos claros como base e engadín unha cruz ó revés que case é o que máis me gusta... como unha sorpresa ó final.

Sabía que esta ía ser a nosa manta de verán para o sofá, temos os sofás de pel e no inverno usamos unhas peles de ovella para sentarnos e non notar o tacto frío, pero no verán pareceume que estaría ben usar a mantiña que queda preciosa toda á vista... aínda que realmente nunca está estirada. Por iso, porque sabía que estaría no sofá e non nunha cama, quería que a traseira fose de franela e atopei unha preciosa que lle ía perfecta: nun verde acedo e cun motivo xeométrico que se repetía en branco... pero era dunha tenda de patchwork e para a traseira custaríame máis de 70€,... así que fun pola opción barata e busquei unhas sabas de franela de oferta, por 10€. Logo de cosela tirábame dos pelos, porque aínda que a lavara antes por se acaso, a saba tinguime todo o plástico da máquina de laranxa co roce (arghhhhh), aínda que parece que os danos non foron máis aló, non ten un tacto suavísimo de manteiga coma a outra, porque apenas ten peliño, peor tampouco ten o tacto frío, así que segue a ser axeitada para taparnos no sofá.

A realidade é que non se ve nunca colocadiña como quedaría tan mona, máis ben vese así:

Polas noites vou ós poucos rodeando as cruces cun acolchado a man en fío verde, e a idea era tamén facelo no interior das cruces con fío negro, pero apenas se ve, e non sei se será necesario reforzar esas costuras, que era polo que o facía en realidade. A verdade é que mentres facía o acolchado a máquina dábame moita rabia como estaba a quedar porque primeiro rodeei as cruces e logo fixen raias horizontais, e en moitos puntos ó xuntarse as liñas a tea quedou algo fruncida... pero tanto como me molestaba cando a estaba a coser doume conta agora que non ten a máis mínima importancia porque a usamos a diario e eses detalles non os volvín ver.

E como resultado do uso diario, aquí a temos, o que vén sendo unha mestura de pelos de gato...

... pintura...

...e chocolate.

(nas súas diferentes versións)

Aínda que a conclusión é que nin o branco é o máis axeitado con nenos, nin o negro o máis axeitado con gatos... a min encántame! :)

NOTA: Cos restos que me sobraron estou estes días facendo outra mantiña de bebé... en canto estea lista amósovola, porque creo que vai quedar tamén ben chula.