+ (máis) rematada!

Por fin!!! Por fin fago as fotos, porque rematada estaba dende hai un par de meses. Coma sempre, intentaba ter unhas fotos chulas, pero vendo que o momento de sacala da casa pasear coa cámara de fotos e os nenos non se producía... ó final un día que o Moucho estaba fora na horta traballando pedinlle que ma aguantara un minutiño e saqueille un par de fotos. O fondo non é o que quixera, pero vese, non?

Faláravos desta colcha hai tempo noutra entrada e o quilt que me serviu de inspiración foi este de Red Red Completely Red. Pero omo vedes ó final fixen modificacións: as miñas cruces son máis grandes, están todas organizadas en filas en colunas ben aliñadas, utilicei o verde e o negro xunto cos claros como base e engadín unha cruz ó revés que case é o que máis me gusta... como unha sorpresa ó final.

Sabía que esta ía ser a nosa manta de verán para o sofá, temos os sofás de pel e no inverno usamos unhas peles de ovella para sentarnos e non notar o tacto frío, pero no verán pareceume que estaría ben usar a mantiña que queda preciosa toda á vista... aínda que realmente nunca está estirada. Por iso, porque sabía que estaría no sofá e non nunha cama, quería que a traseira fose de franela e atopei unha preciosa que lle ía perfecta: nun verde acedo e cun motivo xeométrico que se repetía en branco... pero era dunha tenda de patchwork e para a traseira custaríame máis de 70€,... así que fun pola opción barata e busquei unhas sabas de franela de oferta, por 10€. Logo de cosela tirábame dos pelos, porque aínda que a lavara antes por se acaso, a saba tinguime todo o plástico da máquina de laranxa co roce (arghhhhh), aínda que parece que os danos non foron máis aló, non ten un tacto suavísimo de manteiga coma a outra, porque apenas ten peliño, peor tampouco ten o tacto frío, así que segue a ser axeitada para taparnos no sofá.

A realidade é que non se ve nunca colocadiña como quedaría tan mona, máis ben vese así:

Polas noites vou ós poucos rodeando as cruces cun acolchado a man en fío verde, e a idea era tamén facelo no interior das cruces con fío negro, pero apenas se ve, e non sei se será necesario reforzar esas costuras, que era polo que o facía en realidade. A verdade é que mentres facía o acolchado a máquina dábame moita rabia como estaba a quedar porque primeiro rodeei as cruces e logo fixen raias horizontais, e en moitos puntos ó xuntarse as liñas a tea quedou algo fruncida... pero tanto como me molestaba cando a estaba a coser doume conta agora que non ten a máis mínima importancia porque a usamos a diario e eses detalles non os volvín ver.

E como resultado do uso diario, aquí a temos, o que vén sendo unha mestura de pelos de gato...

... pintura...

...e chocolate.

(nas súas diferentes versións)

Aínda que a conclusión é que nin o branco é o máis axeitado con nenos, nin o negro o máis axeitado con gatos... a min encántame! :)

NOTA: Cos restos que me sobraron estou estes días facendo outra mantiña de bebé... en canto estea lista amósovola, porque creo que vai quedar tamén ben chula.

I love animals

Resulta que meu irmán, despois de ver que o pantalón e algunha camisola eran ben aproveitadas decidiu facer unha limpeza a fondo do armario e chegou a nosa casa un paquete con dous pantalóns máis (uns xa foron aproveitados no momento, só temos que subirlles uns vinte centímetros :D) e un monte de camisolas. Logo de probalas todas o Moucho quedou máis ou menos coa metade e quedoume isto para reciclar:

Así que estaba decidida a facer camisolas novas en serie para a Z., que é a que máis fata delas ten... e case desespero.

Collín unha lisa lila e noutro momento de lucidez pregunteille se quería que lle puxesemos algo, pensando en facer a silueta dalgún animal, unha cousiña rápida. E ela dixo que si, que quería facer un esquío, así que fíxome un debuxo ben completo e logo pediume que fose facendo as partes de distintas cores... adeus á produción en serie!

Ela mesma se encargou de recortar as partes, ir buscando teas da cor que lle parecía axeitada na caixa dos miniretallos, calcando a forma nas teas e recortándoas. Teño que dicir que isto debeu ser toda unha motivación porque a maior non ten moito gusto polas manualidades que digamos.

Ó final pasei toda unha mañá e parte da tarde cosendo e facendo detalles do esquío. E rematei. pero entón decidiu que quería que tivese recheo, así que descosín e metín recheo. Agora si.

Peeeero a voa Olga tróuxonos un paquetiño de letras para pegar coa prancha e que ademáis combinaban perfectamente con esta camisola, así que a dona dixo que quería que puxese I love animals...

E por fin a caisola de media hora puido ser estreada logo de 3 ou 4 días para facela.

Por desgracia, logo dunha mañá de uso perdeuse o l de animals e a metade das letras volveron medio despegadas, así que agora teño que sacar tempo para repegalas coa prancha de novo e repasalas a máquina para que aguanten.

 A camisola é o patrón número 28 da Ottobre 1/2014 en talle 134, aínda que non creo que poida utilizalo moito máis para reutilizar camisolas porque é un talle grande xa para recortar a tea dunha peza das camisolas do meu irmán.

Me Made May: pantalón brother

O  Me Made May é unha iniciativa costuril que anda dando voltas polos blogues e que consiste en facer propósito de poñer a roupa que fas. Eu apenas teño roupa feita por min para min, porque fago máis para as nenas, pero algo si que hai.

Pero antes de amosarvos o que puxen; que é ben pouco, en parte porque eu só adoito usar un par de mudas á semana, e logo ando con roupa "de andar por casa", e en parte por iso de que non teño moita roupa feita por min; vouvos amosar o que fixen.

Lembrádesvos daquel pantalón que me deu meu irmán? Logo de amañar o roto do cú descosín toda a cinturilla e máis os laterais das perneiras ata os xeonllos... e logo deume tanta pereza poñerme a refacelo que estivo máis dun mes pendurado na silla onde me sento a coser sen que o tocara.

Pero en canto me puxen...

E creo que se convertiu no meu pantalón favorito: é ancho e cómodo, non necesito poñer cinto, e como ten puños non se molla se chove!

A miña versión dos pantalóns boyfriend que andan polas tendas é o pantalón brother ;)

E aquí o está xunto con esa chaqueta de raias que non a fixen eu pero feita a man, pola miña avoa cando estaba no instituto, e que segue a encantarme.

Esta semana puxen tamén esta chaqueta que fixera hai tempo (levo xa un par de anos que non me apetece nada de nada tecer, e creo que en parte é porque non poño apenas as cousas tecidas).

Blusa fina

Resulta que entre os cinco humáns que somos nesta casa contamos as camisas que temos cos dedos dunha man... e posiblemente nos sobren 4, pero hai unha integrante da familia en concreto que hai tempo que amosa certa predilección polas blusas, camisas ou demáis prendas de tea plana con botóns, e ademáis gusta de abotoalas ata o derradeiro botón.

A min non me fai ilusión ningunha, pero a ela si, así que merquei un retallo dunha tea de algodón suaviño en Retales Gloria e dispúxenme a facer o patrón 31 da Ottobre 1/2014 en talle 128.

Quédalle mallada. E Creo que ata me gusta, porque o estilo da propietaria é especial, e non hai máis que ver o accesorio que colleu para a sesión de fotos, unha maqueta dunha guitarra eléctrica que recén acababan de montar ela e o Moucho.

Eu tiña pre-escollidos uns botóns malvas de camisa que sabía que había no meu bote de botóns, pero logo dunha trifulca, para despistar a unha das partes e calmar os ánimos pedinlle á L que viñera escoller os botóns para a súa camisa, e escolleu estes nacarados de distintas cores pastel cun neno nun deles e tigres no resto que me tocaran nun sorteo hai anos. Ó principio case me arrepentín de preguntarlle, pero agora gústanme.

Como novidade conseguín que funcionara o prensateas automático para facer ollos para os botóns, e aínda non sei por que nunca consigo que o faga, de feito creo que o conectei e fixen probas unhas 8 veces antes de conseguir que funcionase, pero é moi prático, só marcas un par de mm máis grande da medida do botón e fai o ollo automáticamente. E ademáis, isto si que foi novidade novidosa, cosín os botóns á máquina, que me daba un medo horroroso por se partía as agullas todas e ó final non era para tanto. Deixei un cabo máis longo para enrollar na base e rematar e quedaron perfetos.

En canto dei a última puntada púxoa e xa non a quitou en dous días, ata que a manchou de chocolate e lla fixen quitar, así que está confirmado que se quero que poñan a roupa que fago teño que facer a roupa que queren.

Gatiños

Lembrades a KWC? Eu tiña grandes plans para a semana de coser roupa para os nenos, pero vese que os víruses tiñan plans máis grandes ca os meus, que aínda estamos aquí, quince días despois, arrastrando a terceira caída encadeada...

Este pantalón cosino hai tempo e está xa máis que estreado (e si, aínda ten fíos colgando porque o estreou en canto saiu da máquina e logo xa non tiven paría a quitarllos, aix!), pero non tiña fotos para amosarvos, ó final esta semana ó volver do cole fíxenllas de calquera maneira na casa.

A tea de gatiños merqueina a petición da L. un día que a levei de recados comigo. Parecíame un horror porque non só eran gatiños, é que eran cadrados superpostos e non silueteados, pero merquei o anaco máis pequeno que puiden que fose aproveitable e prometín facerlle con ela unha camisola. Logo foi pasando o tempo e useina un par de veces na súa colcha, pero a camisola non acababa de chegar, así que cando vin que necesitaba un novo pantalón de chandal e ela me preguntou cando ía facerlle a camisola do gatiño decidín aproveitar para facer o que necesitaba e máis o que quería e pequei uns cantos gatos onde ela me pediu: no xeonllo, abaixo e nos petos.

O patrón volve ser a mesma mestura dos Yoga pants cos Relaxed fit da Ottobre 1/2014 no talle do que lle fixera a Z (teño que mirar cal era porque non lembro se o 128 ou o 134) pero cos puños máis curtos.

Son un exitazo.